kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
Tam zabezpieczona, przeleżała najpierw w lodówce, a potem na stołach badaczy prawie 10 lat. Jej autentyczność została potwierdzona również przez laboratorium w Poznaniu, gdzie próbka szczątków mamuta została dokładnie zbadana.
Dzięki uprzejmości dr. Krzysztofa Stefaniaka, jak i właściciela eksponatu Waldemara Gurdziela okaz trafił niedawno do Urzędu Gminy Mietków, gdzie zaadaptowana kość posłuży do celów naukowych i ekspozycyjnych:)
Mammuthus primigenius (Blumenbach, 1799) – taki oto był mietkowski mamut włochaty: proporcje ciała mamutów były różne w porównaniu do dziś żyjących słoni indyjskiego i afrykańskiego. Charakterystyczny był profil głowy, wysoki kłąb i stromo opadający ku tyłowi tułów. Uszy bardzo małe - wielkości 1/10 do 1/12 uszu słonia afrykańskiego i 1/5 - 1/6 słonia indyjskiego. Kończyny stosunkowo krótsze niż u słoni. Naskórek miał 9 cm grubości, tyle samo miała warstwa tłuszczu. Pokrycie ciała składało się z dwóch warstw sierści: wewnętrznej, której włosy miały od 15 - 16 cm długości i zewnętrznej składającej się z grubych i długich do 1m włosów, pokrywających także uszy, ogon i stopy. Ubarwienie ciała było żółtawe, rude i czarne. „W skład letniej diety mamutów wchodziły trawy, turzyce i mszaki a także pędy wierzby, brzozy, olchy. Duże osobniki potrzebowały od 200 - 300 kg paszy dziennie, tak że stado mamutów mogło ogołocić roślinność na dużym obszarze. Dieta zimowa składała się z suchych resztek traw i roślinności zielnej a także pędów drzew i krzewów. Organizacja stad mamutów jak wiadomo z wykopalisk podobna była do dzisiejszych słoni indyjskich i afrykańskich. W stadzie występowało kilkanaście samic z młodymi pod przewodnictwem najbardziej doświadczonej samicy i samotnie żyjących samców. Jak się sądzi stopień reprodukcji był niższy niż u współczesnych słoni. W skład stada wchodziło od 30% osobników w wieku do 10 lat, z czego 2% stanowiły osobniki młodociane. Cechą mamutów i innych roślinożerców plejstoceńskich były duże sezonowe migracje. Stada ich wędrowały na północ wiosną wzdłuż dolin rzecznych wraz z postępującą wegetacją i cofały się głęboko zimą na południe. Występowanie mamuta jest wskaźnikiem terenów otwartych tundry i stepu, z roślinnością krzaczastą (wierzba lapońska, brzoza karłowata), dolin rzecznych. Wymarcie mamuta pod koniec plejstocenu związane były zarówno z głębokimi zmianami klimatycznymi (deglacjacja, gwałtowne ocieplenie, powodzie, ekspansja lasów, zwilgotnienie klimatu, długie śnieżne zimy, powiększenie obszaru bagnistej tundry, zanik charakterystycznego zimnego stepu), i innymi czynnikami środowiskowymi, a także rosnącym wpływem człowieka” - tak opisał dla nas dr Krzysztof Stefaniak zachowania mamuta włochatego, który zamieszkiwał lub przemierzał teren gminy Mietków jakieś 11 tys. lat temu!
Okaz z Proszkowic to fragment kości łokciowej, dorosłego osobnika mamuta, z uszkodzoną nasadą dalszą.
Szacuje się, że mamuty zniknęły z powierzchni naszego kontynentu około 10 - 11 000 lat temu, chociaż w ostatnich latach pojawiły się informacje, że reliktowa, karłowata o cechach typowych dla taksonów wyspowych, populacja mamutów mogła istnieć w warunkach izolacji w holocenie na wyspie Wrangla (północno - zachodnia Syberia) do około 4000 lat temu.
Pozostałość po tych wspaniałych zwierzętach już wkrótce będzie można zobaczyć w Urzędzie Gminy Mietków.
